De installatie ‘Diagnose: Gestoord’ wordt door bezoeken individueel doorlopen en bestaat uit fases verdeeld over drie verschillende ruimtes. In de eerste ruimte wordt de bezoeker onderworpen aan een psychologische test in de vorm van een vragenlijst. De resultaten bepalen welke video en bijbehorende gedachten worden klaargezet in de tweede ruimte. Op deze manier wordt er ingespeeld in de voor de bezoeker meest herkenbare psychische stoornis.

De ontwikkeling van de stoornis van het personage in de video, begint op een herkenbaar niveau. Als bezoeker hoor je gedachten die jij ook wel eens hebt. Het verhaal bouwt door tot de behandeling in een instelling. Daarna ben je klaar voor de derde en laatste fase. Hier wordt gebruik gemaakt van positieve selffulfilling prophecy; wat jouw gedachten met je kunnen doen als je in een negatieve spiraal belandt, kan ook andersom. Met een goed gevoel, én inzicht in jezelf en een ander, verlaat de bezoeker de installatie.

Er wordt een theatrale werkelijkheid gecreëerd waarin de belevingswereld van de bezoeker geleidelijk op z’n kop wordt gezet. De gelaagdheid zit ‘m niet alleen in de psychologische ervaring van deze installatie, maar ook in de diversiteit aan referenties waar je als kunstkenner of intellectueel veel uit kan halen (maar zonder doet het niet af aan je ervaring, je ziet het alleen als je het weet).